Köylülere dışkı yedirilmesi, evlerdeki bütün zahirenin yerlere dökülüp birbirine karıştırılması, yatakların yünlerinin dışarı dökülmesi, erkeklerin kadın ve çocukların yanında öldüresiye dövülerek onurun çiğnenmesi ve daha anlatılamayan envai çeşit zulümler, bölge halkı üzerinde sistematik olarak uygulandı. Bütün bunlar; tepkisiz, uysal, sallabaş, devlete itaatkâr, kişiliklerinden soyutlanmış, dini kimlikleri yok edilmiş, gelenek ve görenekleri yıkılmış, sadece yığınlardan ibaret bir kitle oluşturma amacına dönük zulümlerdi. Esasında cumhuriyet rejimi politikalarında Kürt denen bir halk yoktu. Kürtler, aslında dağ Türkleriydi ve yüksek dağlarda yaşayan bu Türkler, ayaklarının altındaki buzlaşmış karın çıkardığı ‘Kart–kurt’ seslerinden dolayı ‘Kürt’ adını almışlardı. Ya da Kürtler var olsa bile, bunlar muhakkak köleleştirilmeliydi. Tıpkı zamanın adalet bakanı Mahmut Esat Bozkurt’un dediği gibi; “Bu memlekette Türk olmayanların bir tek hakkı vardır; Türklere hizmetçi olmak, Türklere köle olma hakkı…” Elhak adam doğru söylemiş. Kürtler yıllarca sadece köle ve hizmetçi olabildiler, kendi kimlikleriyle bundan ötesini elde edemediler.

Devletin baskı ve sindirmeye dayalı sopa politikası ya da Esat Bozkurt’un dediği gibi ‘Köleleştirme politikası’ 90’lı yıllarda çok daha vahim bir boyut kazandı. Genelde Kürtlerin yaşadığı bütün bölgeler, ama özelde de köyler, hâkimiyet savaşının mazlum mağdurları oldular. Bir yandan mürted örgütün köylüleri kendi saflarına çekmek için sergilediği vahşet, diğer yandan devletin zulmü, halkı canından bezdirir bir hale geldi. Her iki gücün hâkimiyet savaşının dışında kalan, dini duyarlılıkları güçlü köyler ise çok daha büyük bir zulmün mağduru oldular.

Ne devletin, ne de mürted örgütün yanında yer almak istemeyen, her iki gücü de kendi inançlarına göre aynı kefede görüp dinlerinin gereğini yapmak isteyen köyler, maalesef hem devletin, hem mürted örgütün ve hem de korucuların yegâne hedefi olup baskı, zulüm ve katliamların her çeşidine maruz kaldılar.

Eğer teröre bir tanım getirilecek olursa, devletin 90’lı yıllarda Hizbullah Cemaatine yakınlığıyla bilinen köylere ve bu köylerde yaşayan mütedeyyin insanlara yaptığı baskı ve zulüm tam da terör tanımının içini dolduracak çerçevededir. Hem bu öylesine bir terördür ki, devletin bütün imkânları kullanılmış, kanun ve yasalar bir kenara bırakılmış, en düşük rütbeli subaylar bile diktatörce uygulamalar içine girmiş, yargısız infazlar yapıldığı halde hesap sorulmamış, devletin gücüne karşı korumasız olan mazlum ve mustaz’af köylüler, kadın–erkek, genç–yaşlı ayırımı gözetilmeksizin devletin zulmünden nasibini almıştır.

Bölgenin tamamında bu zulüm ve baskı havası hâkimdi ve bütün köyler, köylerde yaşayan mütedeyyin insanlar, ya Devlet–PKK çatışmasında devletin tarafında yer almama, ya koruculuğu kabul etmeme, ya da dini duyarlılıklarını terk etmeme yüzünden baskı ve zulme uğradılar. Devletin, jandarma ve korucular eliyle gerçekleştirdiği baskı ve zulüm politikası; yargısız infazlar, haksız gözaltılar, ev baskınları, köy baskınları, mal ve hayvanların telef edilmesi, zorla göç ettirme, köy boşaltma ve yakma şeklinde çok zalimane bir şekilde hayata geçirilmiştir. Hafızaların tazelenmesi ve yapılanların gün yüzüne çıkması için bu sistematik devlet zulmünden ve yapılan zulme nispetle sadece devede kulak bile olmayacak bazı çarpıcı örnekleri sıralamak istiyorum:...

59/99