Emniyet birimlerinin Cemaat ve Cemaat mensuplarına karşı yürüttüğü savaşı şu ana başlıklar altında toplamak mümkündür:

Cemaat’le hareket eden kişilerin ev ve işyerleri, çok sık aralıklarla basılıyor, eşyalar dağıtılıyor, işyeri sahibi ve müşterileri taciz ediliyor, ev halkı kadın ve çocuklar dâhil yüzüstü yere yatırılıyor; evin reisi, ailesinin yanında dövülüyor, aşağılanıyor, hakaretlere uğruyordu.

Evlere baskın yapan Terörle Mücadele Ekipleri, baskın saatlerini seher vakitlerine ayarlıyor ve rehin kurtarma operasyonları yaparcasına, içinde kadın ve çocukların yaşadıkları evlere giriyorlardı. Genelde iri kıyım polislerden seçilen bu baskın ekipleri, kar maskeleriyle yüzlerini gizledikleri için uykudan uyandırılan kadın ve çocuklara büyük bir korku yaşatıyor, bu korku uzun zaman yüreklerinden çıkmıyordu. Üzerinde namaz kılınan halı ve kilimler çamurlu, kirli ve necis ayakkabı ve botlarla çiğneniyor, zücaciye dükkânına giren filler misali ev darmadağın ediliyor, eşyalar kırılıyordu. Genelde ev sahibinin gözaltına alınmasıyla sonuçlanan bu tür baskınlarda suç delili olarak İslamî kitaplar, Kur’an ayetlerinin yazıldığı levhalar ve hat yazıları örgütsel doküman niyetine toplanıp götürülüyordu. Normalde insanın aklına, bu baskınlar esnasında görülen değerli eşyalar ve ziynetlerin, baskını gerçekleştiren polisler tarafından çalınmış olabileceği gibi bir ihtimal gelse de, bu konuda Cemaat’e bildirilmiş bir vakıa bulunmamaktadır

İstisnasız her Cemaat mensubunun ya da akrabasının ev ve işyeri böylesi bir baskına maruz kalmıştır. Emniyetin bundan amaçladığı şey, yüreklere korkuyu yerleştirip iradeleri kırmaktı. Ancak bu, insanlara korku vermekten ziyade, onların kin ve nefretini artırmaktan başka bir işe yaramamıştır. “Bununla başarı elde edildi mi?” sorusuna verilecek cevap; “İstisnalar olmakla beraber, bu tür baskılar gerçek imanı elde etmiş insanların azmini kıramamış, bilakis bilemiştir. Mü’minlerin; “… ‘Bu, Allah’ın ve Resulü’nün bize vadettiği şeydir; Allah ve Resulü doğru söylemiştir’…” (Ahzab: 22) ayetini pratik olarak görmelerini sağlamış, böylece imanlarını kuvvetlendirerek İslam davasına daha sıkı sarılmalarına yardımcı olmuştur” şeklinde olacaktır.

Yüzde doksan dokuzu Müslüman olan bu ülkede Emniyet güçleri ‘Allah’ın evi’ olan camileri sıklıkla basarak cami görevlilerini, ders alan çocukları, ders veren gençleri ve cami cemaatini taciz ediyordu. Caminin içine ayakkabılarıyla girip halılara basan terbiyesizlerin olduğu yerler de bulunmasına rağmen, genelde caminin kudsiyetine saygı gösterildiğini söyleyebiliriz, ancak bu saygı, caminin içinde bulunanlara hiçbir zaman yansımamıştır.

Yüzlerce, hatta binlerce diye ifade edebileceğimiz sokak çocuğunu sokaklardan kurtarıp camiye yönlendirmek; daha önce bally çeken, esrar içen, hırsızlık yapan çocuklardan üstün ahlaklı, kendisine, ailesine ve çevresine faydalı, namaz kılıp Kur’an–ı Kerim okuyan bir çocuk profili çıkmasına vesile olmak, belli ki devlet açısından büyük bir suç olarak algılandığından, bu suçun işlendiği merkezler olan camiler, emniyetin hışmına uğrayan mekânlar haline gelmişti.

Bu kutsal mekânlara dinlerini, Peygamberlerini, sahabelerin hayatlarını, İslam ahlakını, kutsal kitaplarını öğrenmek için gelen çocuklar, ellerinde Elif–ba’larıyla cami bahçesine çıkarılıp dövülüyor, korkutuluyor, tehdit ediliyordu. Çok sevdikleri hocalarına gözleri önünde meydan dayağı atıldıktan sonra gözaltına alınmak suretiyle çocuklara gözdağı veriliyordu. Cami cemaati ve cami görevlileri taciz edilerek çocuk ve gençlerin camiye alınmaması yönünde tehditlere maruz kalıyorlardı.

Allah’a şükür, bununla amaçlanan hedefe ulaşılamadı. Emniyet birimlerinin bu hoyratça ve mütecaviz tavırları, halkın kin ve nefretine sebep olmuş, camide Kur’an–ı Kerim dersleri veren gençlerin dürüstlüğünü, faziletlerini, temiz ahlakını, İslam’a bağlılığını yakından bilen cami cemaatini onların etrafında kenetlemiş, camiye gidenleri seven, onlara saygı ve hürmet gösteren, gerektiğinde koruyan bir kitlenin oluşmasına vesile olmuş, çocukların sayısını azaltacağına daha da artırmıştır.

64/99