2–MENZİL GRUBU İLE ÇATIŞMALARIMIZ
 PKK ile çatışmalarımızın çok şiddetli bir hal aldığı sırada, hiç istemediğimiz bir çatışmanın daha içine girmek zorunda kaldık. Elbette bunun bizce haklı nedenleri ve haklı olduğumuzu gösterecek onlarca delilimiz olmasına rağmen, bunu burada irdelemenin ve yaraları deşmenin hiçbir faydasının olmayacağını biliyoruz. Bu konuda söyleyeceğimiz her şeyin, İslam düşmanlarının elinde malzeme olacağı ve Müslümanların aleyhinde kullanılacak bir silaha döneceği, kaçınılmaz bir gerçektir.
Cenab–ı Allah; bizlerin de, onların da taksiratını affetsin. Rabbimizden dileğimiz ve duamız; dünyanın neresinde olursa olsun, birbirlerinin kanlarını dökmüş olan Müslümanların arasına sulh koyması ve dünyanın hiçbir yerinde, Müslümanların kanını, Müslümanların eliyle akıtmamasıdır.
3–DEVLET İLE ÇATIŞMALARIMIZ
Hizbullah Cemaati’nin yaşadığı çatışma alanlarından birisi de devlet ile yaşadığımız çatışmalardır. Bu çatışmada, devletin bütün kolluk kuvvetleri, jandarma, emniyet, özel harekât ve istihbarat birimleriyle üzerimize geldiği bir ‘Yok Etme Savaşı’nda kendimizi muhafaza edip hayatta kalma çabası içine girdik. Dolayısıyla ‘Devlet ile Çatışma’ başlığı yerine, belki de ‘Devletin Yok Etme Savaşına karşı Hayatta Kalma Tedbirlerini Geliştirme Çabaları’ denilse, daha doğru olurdu.
Bazı iddiaların aksine, devlet Cemaati hiçbir zaman rahat bırakmamış ve rahat bir çalışma ortamı vermemiştir. Gerek kırsalda jandarma kuvvetleri ve korucular eliyle, gerekse de kent merkezlerinde emniyet güçleriyle sürekli takip, operasyon, ev baskınları, gözaltılar, tutuklamalarla karşı karşıya kalan Cemaat, devletin silahını her zaman kendisine doğrultulmuş vaziyette görmüştür.
Özellikle OHAL bölgesi olması nedeniyle, devlet bizi yok etmeye çalışırken çok acımasız yöntemler kullanmıştır. Devlet terörüyle karşı karşıya kaldığımız dönemler olmuş, yargısız infazlar, işkenceler, baskılar, tehditlerle dolu mal ve canların heder edildiği dönemlerden geçerek bugünlere kadar gelmişiz. Bütün bu dönemleri yaşarken, yani kardeşlerimiz yargısız infazlarla şehid edilirken, gözaltında feryadlarımız arş–ı alaya yükselirken, Abdusselam İrdem ve Murat Bilig adlı kardeşlerimiz vahşi işkencecilerin elleri arasında canlarını Allah’a teslim ederken, köylerde evlerimiz yakılıp mallarımız telef edilirken hukuk rafa kaldırılarak, gücün hukuku yürürlüğe konmuştu. Güç, elbette güvenlik kuvvetlerinin elindeydi ve maalesef bu güç masum insanlara karşı acımasızca kullanılıyordu. Devletin gücü, masum insanlara karşı acımasızca ve hukuksuz olarak kullanıldığında, buna ‘Devlet terörü’ denilmesinde hiçbir beis olamaz. Bu anlamda biz, yıllarca devlet terörünü iliklerimize kadar yaşamış bir Cemaat’iz.
Cumhuriyetin kuruluşundan beri devletin Doğu ve Güneydoğu köylerine karşı yürüttüğü politika zaman zaman yumuşama eğilimi gösterse de, genel itibariyle baskıcı ve otoriter olmuştur. Sopa politikası olarak özetlenebilecek devletin resmi politikası bölgede acımasızca uygulanmış ve insanlar devletin en alt seviyedeki bir erinden dahi köşe bucak saklanacak bir duruma gelmişlerdir. Kadınlar, çocuklarını susturmak ya da uyutmak için “Cenderme hat! (Jandarma geldi)” diye korkutur, köy kavgaları ve anlaşmazlıklar, jandarma gelir korkusuyla devlete intikal etmeden bırakılırdı.
Diyarbakır’ın Çınar İlçesine bağlı Ovabağ (Kilvan) Köyü karakoluna komuta eden bir uzman çavuş olan ve zalimliğini kalplere yerleştirmek için kendisine “Gâvur” denilmesini isteyen “Gâvur Musa” lakaplı bir askerin yaptığı zulümler, orada yaşayan köylüler tarafından halen de korkuyla anlatılmaktadır. Gâvur Musa denen adam, kışın en soğuk günlerinde, köyün bütün erkeklerini karakolun önünde bulunan ve köylülerin içme sularını aldığı kaynağın yanında sıraya dizer, çırılçıplak soyup kaynağa girmelerini emreder ve elinden düşürmediği, kırbaca benzer etki bırakan, ince ağaç dalıyla insanları rastgele dayaktan geçirirdi.
58/99
|
