İslam'ın şiarlarına yapılan saldırılardan, belki de Müslüman halkı en çok üzen, rencide ve tahkir eden uygulamalardan biri de Türkçe ezan uygulamasıdır. 3 Şubat 1932'den 16 Haziran 1950'ye kadar süren bu uygulama, İslam şiarlarına karşı yapılan saldırıların yanı sıra Arapçaya düşmanlığı da içermesi açısından, Türk faşistliğinin en somutlaşmış olaylarından biridir. 14 asır boyunca Arap olmayan Müslümanlardan hiçbir ülkenin yapmadığı, yapmayı aklından bile geçirmediği, ümmete bağlılığın sembolü olan ve Arapça olması kimse için sorun teşkil etmeyen Ezan-ı Muhammedi, zorla Türkçe okutuldu. Ancak o zamanki Hizbullahi Müslümanlar her türlü çile ve eziyete katlanarak ezanı orijinal şekliyle Arapça olarak okudular.

Bu süreçte yaşanan en ilginç olaylardan biri, mecliste okunan ezandır. 4 Şubat 1949 Cuma günü Hacı Muhyiddin Ertuğrul ve Osman Yoz tarafından mecliste okunan ezan olayının ardından bu iki muhterem direnişçi yakalanıp karakola götürüldüler. Hacı Muhyiddin Ertuğrul, kendisine yapılanları şu sözlerle dile getirmiştir: "Tıpkı İsrailli vahşi askerlerin Filistinli mücahidlerin kol ve bacaklarını hunharca tuşlarla ve sopalarla kırdıkları gibi benim de sağ kolumu kırdılar!" Dokuz ay hapis yatan bu iki münevver insana her türlü işkence yapılmış ancak onlar her namaz için ezan okumaya devam etmişlerdir. Bunlar gibi memleketin her tarafında tüm eziyetleri göze alarak ezan okumaya devam eden müminler çıkmıştır. Hatta o zamanlarda "Ezan Delisi" diye bir kavram ortaya çıkmış, ısrarla ezan okumaya devam edenler tımarhanelere atılmışlardır.

Aslında Türkçeleştirilen tek şey ezan değildi. Kur'an-ı Kerim, salâ, hutbeler gibi Arapça olan her şey Türkçeleştirilmeye çalışıldı. Özellikle Kur'an-ı Kerim üzerinde özel mesai harcanıyordu. Saadettin Kaynak gibi usta müzisyenler, Kur'an-ı Kerim'in Türkçe mealini en uygun makamda okumak üzere Atatürk'ün gözetiminde çalışıyorlardı. Ancak bir türlü Arapçanın yerini tutabilecek düzeyde bir çalışma ortaya koyamadılar. Bu çalışmaların tümü akim kaldı. Kur'an-ı Kerim Türkçeleştirilip Arapçası her yerde yasaklandı, Kur'an-ı Kerim'i Arapça aslından öğrenmek veya öğretmek suç sayıldı ve buna teşebbüs edenlere ağır cezalar verildi. Çalışmalar neticesinde Arapçaya benzer şekilde Türkçe meali okunduysa da hiçbir zaman Müslüman halk tarafından benimsenmedi ve kalıcı hale getirilemedi. Bu beyhude uğraşların hiçbir işe yaramadığı 16 Haziran 1950 tarihinde yasaklar kalktığında iyice anlaşıldı. Yasakların kalkmasının hemen ardından Arapça asli ezana susayan Müslüman halka, müezzinler Arapça ezan okumaya başladılar. O tarihten bu güne kadar hiçbir zaman, hiçbir camide Türkçe ezan okunduğuna dair kayıtlara geçen tek bir hadise yoktur. Bu bile tek başına zulüm ve dayatma ile hiçbir şeyin yaptırılamayacağı konusunda yeterince delil teşkil etmektedir.

Görünüşte öğretmen yetiştiren ve 1940'lı yıllardan 1952 yılına kadar 'Köy Enstitüleri' adıyla faaliyet gösteren kurumlar da Tek Parti zihniyetinin ürünüdür. Bir iddiaya göre Amerikalıların Kızılderilileri asimile etme uygulamalarından birinin kopyası olan Köy Enstitüleri, birer fesat yuvası işlevini görerek ahlaksızlığı, fuhşu, açık-saçıklığı, İslam dışı hayatı da köylere kadar yayıp dinsiz bir yeni nesil yetiştirilmesine ön ayak olma amacını icra etmiştir. Nitekim buralarda karma eğitim yapılmakta ve yatakhanelerde dahi bu karma durum devam etmekteydi. Böylesine karma bir eğitim bu gün bile dünyanın en ahlaksız ve hayadan uzak yaşam modelini uygulayan ülkelerde görülmediği gibi, en ilkel toplumlarda dahi benzeri bir uygulamaya rastlanılmamaktadır. Böylesi bir eğitim modelini akıl ve mantık kabul etmediği gibi, vahiy kaynaklı dinler, toplumların yerleşik ahlaki kuralları, insandaki fıtri duygular, edep ve haya gibi insana has yüksek değerler de bunu kökten reddetmektedir.

Aslında Onuncu Yıl Nutkunda söylendiği gibi; "Az zamanda çok iş" yapılmıştı. Farz-ı muhal, işgale karşı bir kurtuluş hareketi olmasaydı ve işgal bu günlere kadar devam etseydi, muhtemelen işgal devletleri de sultaları altındaki Müslüman halkı asimile etmek, dininden uzaklaştırmak için bu veya buna benzer devrimler yapacaklardı. Fakat onların bu işleri "Az zamanda" yapmaları mümkün değildi. Büyük ölçüde İslamî duygularla işgale karşı direniş gösteren Müslümanlar; kendi yöneticileri tarafından işgal devletlerinin halklarına benzetilme girişimlerini, en kutsal değerlerinin yasaklanmasını, ibadethanelerinin ahırlara dönüştürülmesini ve daha birçok insanlık dışı uygulamaya maruz bırakılmasını hayal dahi edemezdi. İnsanın düşünemeyeceği ve aslında eşyanın tabiatına aykırı

7/99