Soğuk bir kışın kederli sabahında
Kızıl hicranlar akıyordu nehirlerden
Karakış dökülüyordu şehrin tepelerine
Kabuğundan sıyrıldı ıssızlığın yavrusu gece
Eridi boğuk rüzgârın acımasız bakışlarında
Gün, ıslak bedeniyle gaflet duvarına çarptı
Enkaza dönmüş melül gözlerim
Bir ömrün en çelimsiz baharında,
Koptu yârin sıcak gönlünden!

Soğuk bir kışın kederli sabahında
Buz tuttu kâinatın mahzun çehresi
Çocuk yüzlerdeki tatlı tebessüm
Yenik düştü donuk acılara
Dumanlı bir hava yükseldi kâinatın orta yerinden
Sarsıldı asi şehrin eğilmeyen gövdesi

Soğuk bir kışın kederli sabahında
Üzerime üşüştü kepaze ruhlar
Korku bulutları sardı geçitleri
Ağır bir ürperti duyuldu derinlerden
Bitkin şehrin hantal gövdesi
Sallandı ölüm sesinin gümbürtüsünde
Asude çehremin tepelerine
Devrildi zamana direnen sabır ağacı

Soğuk bir kışın kederli sabahında
Şefkat kalesine dadandı zaptiyeler
Soysuzlar geçidine dönüştü devran
Üzerime çullandı çılgın bakışlar
Ruhumun masum tepelerine
Bir ok gibi saplandı acı ayrılık

Soğuk bir kışın kederli sabahında
Kör bir kurşunla vuruldu gönlüm
Acı bir darbenin gümbürtüsünde
Koptu yüreğimin masum köşesi
Kalbimin nezih tepesine yıkıldı şehir
Döküldü umutlarımın üstüne
Çağa başkaldıran sevda çınarı

Soğuk bir kışın kederli sabahında
Ağıtlar söylesin vefakâr analar
Gülünü yitiren kederli bülbül
İnletsin ruhumu hüzünlü nağmelerle
Matemin altında ezilen şehir
Simsiyah renge boyansın
İhanet ruhundan sıyrılsın,
İstanbul’a bürünsün şehir
Tatlı rüyalardaki gibi
Hep İstanbul olsun
Hep İstanbul kalsın
Hep İstanbul yaşasın
Umut zırhını kuşansın
Yeni baharın dilberi olsun
İyilerin vatanı
Doğruların anası olsun…

Abdullah ŞAFAK