Paşaların yaptıkları her şey doğrudur. Onların sözleri, tavır ve davranışları tartışmasız hakikattir. Hata yapmaları düşünülmemelidir. Karayı ak olarak nitelendirirlerse aynen dedikleri gibidir. Ak dediklerine kara diyenlerin hata içinde bulundukları, derhal pişmanlık yasasından yararlanmaları gerekir. Bu ülkede yanlış yapmayan birileri varsa paşalardır. Yaptıkları ve söyledikleri hakikatin kendisi olduğundan, onlara kutsal bir abide gibi renkli bezler bağlanıp gül suyuyla yıkansalar yeridir. Ekmek gibi öpülüp başa konmalı ya da Budistlerin tanrılarının önünde eğilmeleri gibi önlerinde eğilmeli. Yeryüzünün bütün felsefecileri ve bütün düşünürleri hatasızlıkla maruf bu kutsalların hayatlarını izleyerek hikmet kitapları yazmalı. Hayata nasıl bakılması gerektiği, hatta tuvalete girerken ilk önce hangi adımın atılması ve nasıl oturulması gerektiği paşalardan öğrenilmelidir.

Cumhuriyetin kurulduğu günden sonra büyüklüklerini ve kutsiyetlerini her alanda ispat ettiler. Koyun sayılan halkın yüksek makam sahibi paşaları eleştirmesi, itiraz etmesi ya da Allah korusun onlardan hesap sormayı aklının ucundan geçirmesi büyük felaket sayılır. Zaten koyunların çobanlarına hiçbir itirazlarının olmadığına bütün insanlık tarihi şahittir.

Cumhuriyetin ilk yıllarında kendi elleriyle kurdukları partilere halkın katılımını görünce, kapılarına kilit vurup yöneticilerini lanetleyerek cezalandırdılar. Bu davranışları, Mekke’de müşrik Arapların tapmak için helvadan put yapmalarını, acıkınca da yemelerini akla getiriyor.

Düşmanı dışarıda değil içeride arayan, halkı kutuplara bölüp düşman kategorisine yerleştirerek başlarına vurup ezmeye çalışan şanı büyük paşalardır. Canları sıkılınca darbe yapıp binlerce insanı tutukevlerine doldurtur, uysal koyun olmaları için uzun işkenceler altında günlerce ölümle kalım arasında mekik dokumalarını sağlarlar.

Bu coğrafyada kimin yaşaması gerektiğine, kimin de ölmesi gerektiğine karar vermeyi vazife bilirler. Şanı büyük paşalara istendiği gibi itaat etmeyen ve yaranamayan Kürtlerden yeri geldiğinde onlarca kişiyi yedi alemin gözü önünde kurşuna dizerler. Yiğit varsa sormaya yeltensin hesabını. Van Özalp’ta 33 zavallının kanını döken paşanın unutulmaz hatıratını canlı tutmak ve ismini ebedileştirmek için katliam yaptığı askeri karargâha ismini vermeyi vatanseverlik bilirler. Onların yaptıkları doğrudur, çünkü onlar paşa…

Halkın teveccühünü başka taraflara yönlendirdiğini ve başkalarına kucak açtığını görünce kafalarının tası atar. Emrindekileri harekete geçirip darbe yapar, halkın oylarıyla iktidara gelen başbakan ve bakanları iplerde sallarlar. Hangi kanun veya kanun adamı cesaret edip paşalardan hesap sorabilir? Hangi divane cüret edip yan bakabilir?

Sükûnet canlarını sıkınca halkı sağ-sol gruplarına ayırıp birbirlerine kırdırma zevklerin en heyecanlısını tattırır. Koltuklarında keyif çatarken, gencecik delikanlılar neden yaptıklarını bilmeden birbirlerinin canına girip binlerin kanını akıtırlar. Halk birbirini yok etme yeminleriyle diş gıcırdatmaya başlar. Halkın yok olmasıyla sırtlarında yükselecekleri kimseler kalmayacağından darbe yapar, akan kanları bıçak gibi keserler. Paşalar işlerinin erbabıdırlar, isterlerse kan gövdeyi götürür, isterlerse ülke gülistana döner.

Bu arada Kürtler uysalca davranmayı becermeyince dipçikle uysallığa alıştırılır. Olağan olmayan silahlarla ve olağan olmayan dayatmalarla coğrafyaları kocaman bir hapishaneye çevrilir. Tipi faullü olanlara hayat hakkı tanınmaz. Bu arada paşalar kendilerini fazla yormazlar. Emir erlerine ölüm mangaları olan JİTEM gibi örgütler kurdurarak işlerini yürütürler. Nüfus idarelerinden alınan isim listesi büyük bir özveriyle gözden geçirilir. İsimlerine kırmızı çarpı konanların vay hallerine! Bu zavallıların kurtuluş şansları yoktur. Nerede olurlarsa olsunlar yakalanır ve öttürülürler. Öttürülmelerinin akabinde çoğunlukla ölüm vardır. Konuşturma olmadan kolay ölüm gibi bir lütufta bulunmaya asla razı olmazlar. Günde birkaç porsiyonluk işkencenin reva görüldüğü kırk elli gece misafirliğin ardından, soğuk işkencehanelerde kan ve yaralardan tanınmayacak bedene ölüm faturası kesilir.

Gündüz halkın arasında insan avına çıkan tetikçileri tesadüf eseri yakalanınca “İyi çocuklar” deyip elleri bağlı hukukçulara ilan-ı hüküm yapılır. Sorgusuz sualsiz öldürülen insanların kanı kurumadan paşaların iyi çocukları tetikçiler, ellerini kollarını sallayarak caddelerde yeni avlar peşinde koşarlar. Hesap sorma gibi bir yanlışı akıllarına getirenlerin annelerinden emdikleri süt burunlarından getirilir.

Ülke savunması için halkın çocukları sınır boylarında askerliğe mecbur edilir. Davul ve zurnayla askere gönderilen çocuklar, ülkeyi savunmak için canlarını siper ederken, bazıları hayatlarını kaybeder bazıları da esir düşer. Esir düşenler ülkelerine dönünce ölmedikleri için vatan haini sayılır ve hapishanelere sürülürler. Ölenler, vazifelerini yapan uysal halkın çocukları olduklarından zevk ve sefayı bozma liyakatinde olamazlar. Evlerine ateş düşüp anaları ağlarken paşalar golf sahalarında eğlencenin doruğunu yakalamaya çalışırlar. Varsın 17 değil, 17 bin genç hayatını kaybetsin. Umurunda mı paşaların… Yeter ki paşalar yaşasın. Sınır boylarında gövdelerini siper edenler ve her gün ölümle burun buruna yaşayanlar paşaların çocukları mı ki neşelerine ve mutluluklarına halel getirsin­?

Hayat böyle devam ederken, yıllar sonra birileri şaşırıp paşaların hataları sonucu gencecik insanların hayatlarını kaybettiğinden bahsetmeye yeltenince kıyametler koparılır. Paşalara yan bakanlar vatan haini sayılır. Kim bilir yan bakanların başlarına hangi belaların getirileceği hesaplarına yatılır.

Garibime giden, ellerinde olmayarak ölüm karşısında teslimiyet bayrağı çeken paşaların ayak takımı saydıkları halkla aynı toprağa gömülmeye razı olmalarıdır. Oysa yıllarca yüksek tepelerde fırtına gibi esen bu kutsal abidelerin cansız cesetlerinin en yüksek tepelere gömülmesi gerekmez mi? Mesela eski Mısır firavunları gibi cesetleri mumyalanıp kocaman piramitlere gömülse ya da günümüzün teknolojisiyle inşa edilmiş, boğaza hakim, ya da Antalya sahillerinde 500 metre yükseklikteki gökdelenlerin tepesine yerleştirilse belki vaziyet kurtarılır. Vatan hainleriyle aynı topraklara gömülmeleri klâslarını düşürdüğü gibi kutsiyetlerini de lekelemektedir. Kendilerine yakışmayan bu olumsuz duruma en kısa zamanda çözüm bulmaları içtenlikle umulur…

H. İbrahim Fırat