Tam 10 yıl geçti. Zorlukların, bela ve musibetlerin yağmur gibi yağdığı, üzerimize doğan günün en parlak saatlerinde bile en karanlık çehresini yüzlerimize yansıttığı, en sıcak yazların zemheri soğuklara dönüştüğü, insan tahammülünün çok üstündeki sıkıntılarla yoğrulmuş 10 yılı geride bıraktık. Her adımı zorluklarla örülmüş koca 10 yıl belleklerimizde silinmesi zor izler bıraksa da pişmemize, olgunlaşmamıza ve dava yolunda sarsılmaz kalelere dönüşmemize yol açtığından, yani bizim için külfetleri nimete dönüştürdüğünden Rabbimize şükrediyoruz.

17 Ocak 2000, büyük bir milat niteliği taşıyan önemli bir gündür mücadele tarihimizde. İslami mücadelenin isminden bahsetme bile cesaret isterken, en sıkıntılı ve en olumsuz şartlara rağmen tırnaklarıyla kazıya kazıya İslami mücadele mektebini kuran Aziz Rehberimizi tam on yıl önce şehid verdik. Bununla birlikte mü’min delikanlıların gecelerini gündüzlerine katarak, bölgedeki hayatın haritasını çıkarttıkları, binlerin alınterileriyle meydana gelen bir cemaatin ve bir toplumun tarihi ve hayat haritası niteliğindeki arşivin bir kısmı yine on yıl önce yok edildi.

Yine on yıl önce yok etmek için dağ taş Müslüman arayan devlet güçleri, İslam kokusu taşıyan, Hizbullahi Müslümanlarla irtibatı olan ve hatta camilerde Kur’an’la meşgul olanları bile kelepçeleyip işkencehanelerde en aşağılık işkencelere tabi tuttular. Polis baskınlarında canlı yakalanabilecek çok sayıda Müslüman evlerinde, çocuklarının gözü önünde infaz edildi. On binin üzerinde Müslüman zindanlara konuldu. Devletin göz açtırmayan operasyonlarıyla Müslümanlarda büyük bir hicret dalgası başladı. Ana, baba ve evladı terk edip bazen hiç görüşemeyecek bazen de uzun yıllar sonra görüşebilecek şekilde uzun soluklu hicretlere çıkıldı.

Daha önce de zindanı, şehadeti ve hicreti yoğun olarak yaşıyorduk. Yüzlerce azizimiz şehid olmuş, binlercesi zindanlara konulmuş, birçokları hicrete çıkmıştı. Ancak bu seferki dalga çok daha büyüktü. Tarihte, büyük sıkıntılar ve güç şartlar altında Tevhidi mücadeleyi yürüten Allah dostlarının mücadeleleriyle büyük benzerlikler taşıyordu. Her taraftan yağan oklar çok daha keskin, etkili ve yıkıcıydı. Herkes düşman kesilmişti. Kocaman dünya daralmıştı. Fırsatını bulan herkes Müslümanlara saldırıyordu. Dayanmak, katlanmak ve tahammül etmek zordu. Ancak kalplerinde imanları kökleşmiş olanlar ve sabredenler dayanabilirdi. Bu zor, yorucu, hayatın birçok nimetinden arındırılmış koca engellerle kaplı yolculukta iman, azim ve takva gerekti. Bu büyük sermayeden yoksun olanların tahammülü mümkün değildi. Saldırılara, iftiralara, karalamalara, işkencelere, açlıklara, bütün kapıların kapanmasına ve her türlü aşağılanmalara karşı güçlü bir iman ve namuslu bir duruşla karşı koymak gerekiyordu.

Zalim ve diktatör rejimin bütün gücünü seferber edip şartları insan tahammülünün çok üzerine çıkarmasıyla İslami mücadelenin sonunun getirilip Hizbullahi hareketin ebediyen yok edileceğinin hesapları yapılıyordu. Kendilerine göre haklıydılar. Tahammülü mümkün olmayan işkenceler, yargısız infazlar, uzun yıllara serpiştirilmiş ağır zindan şartları, mecbur bırakılan hicretler, ardı arkası gelmeyen yalan ve iftiralar hangi hareketin başına gelseydi, isimlerinden sadece zihinlere takılan bir mefhum kalacaktı. Oysa Hizbullahi Müslümanlar demiri leblebiye çevirdiler. Allah yolunda karşılaştıkları zorluk ve musibetleri büyük bir sabırla cevaplayıp Allah’tan gelen her şeyi “başımız üstüne” tavrıyla karşıladılar.

İslam düşmanlığı üzerine bina edilmiş rejimin işkenceleri, infazları ve zindanları İslami mücadelenin tabiatına aykırılık teşkil etmiyordu. Yeryüzü hak ve batılın savaş alanı olduğundan, rejimle mücadele İslam’la küfrün mücadelesiydi. İslam’ın bütün emarelerini yeryüzünden silmeye ahdetmiş İslam düşmanları, koca bir mücadeleyi yok etmek için kıyasıya çalıştılar. Bu zor ve ağır şartlar Müslümanlara sıkıntı vermiyordu. Mücadelenin bedelleri olduğunu, İslami mücadeleye hakkıyla soyunanların bu bedelleri ödemeleri gerektiğini biliyor ve inanıyorlardı. Tevhidi mücadeleye bütün varlıklarıyla katılan Müslümanlar, Aziz Peygamberimizden (sav) devraldıkları İslami mücadele yükünü zamanın ve şartların zorluklarına rağmen sırtlayarak, bela ve musibetlere karşı sabır ve metanetle donanmışlardı.

Sırtımızda zalimlerin ateşten copları, ellerimizde ve ayaklarımızda işkence zincirleri olduğu halde, İslam düşmanlarının öldürücü darbelerini Tevhidi mücadelenin gereği kabul ederken, bizden önceki Mü’minlerin miraslarını yerde bırakmamanın onurunu yaşıyorduk.

Bütün bunların yanında zalimlerin yalan ve iftiralarına teslim olan, İslam düşmanlarının töhmetlerine hakikatlermiş gibi yapışan bazı Müslümanların İslam düşmanlarının saflarında yer alıp bizi ebediyen yok etmek için İslam düşmanlarından daha fazla çaba harcayarak öldürücü oklarını üzerimize fırlatmaları bizi derinden yaralamış, kalplerimizi kırmıştır.

Koca on yıldan sonra kaybettiklerimizi ve kazandıklarımızı alt alta koyarken, maddi olarak ağır kayıplarımız olsa da, dava erlerinin birer Hamza gibi çelikleşmiş iradeleriyle daha güçlü, daha sağlam ve daha olgun kişiliklere dönüştüğünü görüyoruz. Bizi yok etmeye ahdetmiş İslam düşmanlarının işkenceleri, öldürmeleri ve zindanları gencecik fidanlarımızın köküne dökülen ab-ı hayat vazifesi görmüş, mücadele erlerini yerlerinden kopmayan koca dağlara dönüştürmüştür.

Yokluk içerisinde, ölümlerden ölümlerin beğenildiği ortamlarda, kimsenin selam vermeye bile cesaret edemediği bir zamanda rahmeti ve keremiyle lütfünü üzerimize yağdırıp bizi davasının savunucuları yapan Allah Teala’ya hamd ediyoruz. Zorlu ve sıkıntılı koca on yılda düşmanlarının bizi yok etmek için seferber ettiği ağır silahlarına rağmen, izzetimizi ve onurumuzu koruyup mücadelede ayaklarımızın sapasağlam yere basmasına imkân veren Rabbimize şükrederken, işte burada, mücadelenin ortasında olduğumuzu herkese duyuruyoruz. Başta, düşmanın kirli propagandalarına hakikatmiş gibi yapışıp kalbimizi en derin yerinden yaralayan Müslümanların İslami kişiliklere yakışmayan bu onursuz duruşu terk etmelerini, Allah’ın düşmanlarını değil, Allah’ın davasına gönül vermiş Mü’minleri dost ve kardeş görmelerini tavsiye ediyoruz.

Zorlu bir on yılı geride bırakırken, Allah Teala’nın aziz davası için ömrümüzü vakfeden insanlar olarak bu onurlu yolda görevimizi layıkıyla icra etmeye ahdettik. Şartların çok daha ağır olduğu onlarca yılla karşılaşsak dahi Allah’ın fazlı ve keremiyle son nefesimize kadar Hakkı haykıracak, İ’layı kelimetullah için mücadelemizi sürdüreceğiz.

Selam ve dua ile…