Bir bayram sabahı kapına geldim. Seni teselli etmek haddim değil biliyordum bunu, şefkat ve metanetine şahit olmak, sabrına sabır olmaktı derdim. Müphemliklerin kuşattığı bir tedirginlik hâkimdi tüm vücuduma. Her şeye rağmen acaba demekten kurtulamıyordum. Acaba “sen geldin de evlatlarım nerede? Dersen ne cevap vereceğimi bilmeden kendimle savaşıyor ve ürperiyordum. Babanın evladına kavuşma misali bağrına bastın. Beni sardığın an ürperti, ürkeklik ve karamsarlık aciz bedenimi terk etti. Terk etti çünkü acılı gözyaşı döken bir baba yerine metanet ve sabır abidesi bir benlik duruyordu karşımda. Acıya ortak olmak adına yanında olma isteğim benim için acıya döndü. Senin metanetin mi, her zaman yanında gördüğüm Hasan’ın yokluğu mu bilmiyorum ama aciz kalan gözyaşı döken oldum yanında.

Nurani yüzüne yılların acısı yansısa da duruşun mest ediyordu acılı dostu. Hani iki laf etmiştiniz gözyaşlarımı görünce: “üzülme oğlum! Hasan’ın şehid olduğu zaman baskı ve zulümlerden kimse cenazesine gelemedi. Tek başıma kaldırdım na’şını. Ama bak bugün bayram, onlarca Hasan kapımızı çalıyor. Buna şükretmekten başka ne yapılır” demiştin. Eyyubi sabır bu olsa gerek diye düşündüm. Tüm metanetine rağmen Hasan’ımı tek başıma defnettim derken gayri ihtiyari iki damla gözyaşı süzüldü yanağına doğru. Ruhun bedene galebe gelmesi olsa da sabır ve şükür gözyaşları olarak aldım bunları.

Teslimiyet ve metanet timsali Abdulkadir amcam! Ebediyete irtihalini duyunca yanında olmamanın acısı burktu yüreğimi, sana mı ağladım kendi halime ve gurbet yalnızlığına mı ağladım bilmiyorum ama beni teselli eden, senden kopuşun hüznü elem verdi yorgun bedenime. Bir baba misali hakkın var üzerimde. Can amcam! Nam–ı diger DEDO, bugün Hasan’ımın vuslat günü, ona bir taziye göndermek, seni tebrik etmek istedim. İslam davasına üç evlat vermenin imtiyazıyla şehitler babası olduğuna yer gök şahitlik edecek. Yetimler hamisi olduğuna yetimlerin şahitlik edecek.

Biliyorum ne yapsam, ne yazsam nafile, aşık maşukuna kavuştu. Rabbi rahimden temennim Kevser havuzu başında yetimler hamisi, kalplerin ilacı R esul-i Ekrem (sav)’e komşu olmanızdır. Rabbim makamını yüceltsin.

Ey dost! can dost, sana mı taziyedir bana mı bilemiyorum. Sen ki yıkılmaz bir çınara kavuştun. Ben ise hayatın kiri, belası ve hasreti ile yokluğunuzla yanmaya devam ediyorum. Göz yaşlarım sana değil, kendime ve aciz halime ey dost. Seni anlatmamı isteyen herkese sadece teslimiyetini ve sadakatini anlatmak istesem de kilitleniyor dilim.

Ey dost! bugün bana kopuş, sana kavuşma günü, yine teselline ihtiyacım var. Artık DEDO da yok yanımda. Kavuşmak için yanan yüreğime şefaat etmen arzusu kaplar bedenimi. Kavuşmak isterim sana ve kavuştuklarına.

Üzülme mahzun olma! Seni olgu yapan binlerce Hasan var bugün. Artık sabretmeyeceğim, kahramanlıklarını yeni nesle anlatacağımı bilmeni istiyorum. Seni olgu yapanlar sadece kitaplarda okudukları sahabe misali mücadele ve direnişi nasıl pratikleştirdiğini öğrenmeli diye düşünüyorum.

Sen mahzun olma can dost! Gözyaşı döktüğün elemlendiğin sıkıntılar geçti. Yüzbinler uğruna şahid olduğun değerleri meydanlardan haykırıyor. Kanınızla suladığınız davaya Rabbi rahimin bereketi gösteriyor kendini. Size ve tüm şehidlere kavuşmak umuduyla

Allah’a emanet olunuz.

Abdullah HOCAOĞLU