| Dünyada insanoğluna hayat bağışlandıktan sonra, kullarının hayatlarını Allah’a kulluk çerçevesinde sürdürmeleri için Allah Teala tarafından yol göstericiler olarak binlerce peygamber gönderildi. Bunlarla beraber tarihin belki de her döneminde çok sayıda ulema ve evliya insanları tuğyandan ve küfürden koparıp hakka ve tevhide döndürmek için çalıştı. Allah Teala’nın kullarından bazıları istidatlarını ve kabiliyetlerini dünyalarını güzelleştirmek için kullanırlar. Kendilerinden başkasını düşünmeyen bu insanlar, günlerini gün etmeye, dünyayı zevk ve sefa içerisinde yaşamaya çalışırlar. Kimileri de Allah Teala’nın bağışladığı kabiliyetleri O’nun yolunda harcamayı düşünürler. Ancak etraflarını saran gaflet ya da farklı korkulara yenik düşüp ne Allah yolundan tamamıyla el etek çekebilir ne de dünya zevklerinden uzaklaşabilirler. Allah Teala’nın bazı kulları ise Rabb’lerinin bağışladığı kabiliyetleri O’nun yolunda kullanırlar. Bu tür insanlar zaman ve şartları iyi okuyup önlerine çıkan tehlike ve zorluklara aldırmaksızın ömürlerini Allah Yoluna vakfederler. Örneğin 20. Yüzyıla damgasını vuran Hasan el Benna, İmam Humeyni ve Üstad Bediuzzaman bu kabilden insanlardır. Bu rehberler, Müslüman toplumların başındaki İslami olmayan yönetimlere karşı mücadele başlatmış, Müslüman halkların uyanıp başlarındaki istibdata karşı kıyam etmeleri için ömürleri boyunca çalışmışlar. Bu insanların hayatı tehdit, hapis, sürgün ve ardı arkası kesilmeyen baskılarla doludur. 20. yüzyılın son çeyreğinde ülkede mücadele bayrağını kaldıran rehberlerden biri de Şehid Üstad Hüseyin Velioğlu’dur. Üstad, yüksek eğitimini birlikte tamamladığı insanlar gibi devletin farklı kademelerinde çalışma imkânlarına sahipti. 1980 ihtilalinden sonra İslami kesimlerden gelen yoğun talepleri değerlendirip fazla bir engelle karşılaşmadan politik arenada yükselebilirdi. Ancak ömrünü, Üstad Bediuzzaman’ın buyurduğu gibi, imani kimliğini oluşturmuş İslam toplumunda cemaatleşme okulunu tesis etmek için harcadı. Şehid Üstad, Müslümanların çiğnenen hakları, İslami hayata getirilen sınırlamalar ve toplumun önünde ardına kadar açılan fesat koridorlarına karşı Müslüman gençliğin örgütlenmesi ve İslami bir oluşuma ulaşması için mücadeleyi geliştiren ve kültür haline getiren bir mektebin kurulması gerekliliğine inanıyordu. Bunun için birilerinin elini taşın altına koyarak birçok nimetten el etek çekip ömürlerini İslami mücadele mektebinin kurulması için harcaması gerekiyordu. Bu, mücadelenin en zor ve çetin olanıydı. Bu uğurda dünya nimetlerinin çoğundan mahrumiyetlerle birlikte, İslam düşmanlarından gelecek tepkiler ve zulüm altında oldukları halde hayatlarından razı olup rahatlarına çomak sokulacağı korkusuna kapılacak bazı Müslümanların yapacakları düşmanlıklar da söz konusuydu. Yani bu iş için kelle koltukta mücadele alanına çıkmak gerekiyordu. Üstad, dünya nimetlerini ve bu alandaki bütün beklentileri elinin tersiyle itip, onlarca yıldır İslami faaliyetlerden yoksun coğrafyada, birkaç arkadaşıyla birlikte İslami mücadele mektebini tesis etmeye karar verdi. Dokunun şehirden şehre, bölgeden bölgeye bütün ülkeye yayılması ve Müslüman halkın bu mücadele mektebiyle bütünleşmesi hedefleniyordu. İslami mücadele mektebinin Kur’an ve sünnet çerçevesinde temellendirilmesiyle ciddi ve yoğun faaliyetlere başlandı. Şehid Üstad, toplumda İslami bilinç oluşturmak için köy köy, şehir şehir dolaşıp insanlarla bire bir görüşüyordu. Faaliyetlerin başladığı İlk yıllarda çalışmalar fevkalede güzel gidiyordu. İslama susamış halk, özellikle de ilmi çevreler ve gençlerin teveccühü son derece yoğundu. Faaliyetler geliştikçe etrafta yansımaları rahatlıkla hissediliyordu. Gelişmeler İslam düşmanlarını ürkütmeye başlamıştı. Bölgede kendinden başka güç tanımayan PKK, İslami faaliyetlerin önüne geçmek için zor kullanmaya başladı. Köy, kent demeden her tarafta Müslümanlar hedef haline gelmişti. Henüz yapılanma aşamasında olan İslami mücadele mektebi, çatışmalara girmekten ciddi şekilde kaçınıyordu. Toplumsal yapılanmanın kâmil derecede olgunlaşması için zamana ihtiyaç vardı. Ancak Müslüman gençlerin üzerine kurşun yağdıran Marksistlerin niyeti İslami Mücadele mektebini tamamıyla ortadan kaldırmaktı. Müslümanlar savunmaya geçmek zorunda kaldılar. İmha mantığından başka bir şey anlamayan düşmana karşı başlatılan direniş kısa sürede bütün bölgeye yayıldı. Sonunda büyük kayıplar veren düşman, yaptıklarından pişman olmuş, oysa iş işten geçmişti. Diğer taraftan İslami Mücadele mektebinin önünü almaya çalışan Kemalist rejim, çok çirkin ve kirli tattiklerle faliyetlere engel olmaya çalışıyordu. Bir daha izine rastlanmayacak şekilde adam kaçırma, harekete sızmaya çalışma, gözaltına alınanlara ajanlık teklif etme, kabul etmeyenleri öldüresiye işkencelere tabi tutma, bazılarını işkence altında şehid etme, bütün bunlar yetmiyormuş gibi medyada sonu gelmeyen yalan ve iftira kampanyaları... Mücadelede derin azme ve güçlü liderlik ruhuna sahip Şehid Üstad, yoğun saldırılara ve yıpratma için yürütülen çirkin kampanyalara rağmen kararlılık, sabır ve azimle İslami mücadele mektebini olgunlaştırmaya çalışıyordu. Gerekli olgunluğa eriştikten sonra saldırı ve yıpratmaların ciddi zararlara yol açmayacağını, öne çıkacak zorlukların sünetullah gereği olduğunu, Tevhid mücadelesinin Hz. Adem’den günümüze kadar her dönemde zorlu aşamalardan geçtiğini, zorluklar ve sıkıntıların mücadeleyi daha da olgunlaştıracağını sık sık dile getirirdi. Ancak düşmanın şiddetlice yüklenmesi İslami mücadele mektebinin faaliyetlerinde kimi zaman ciddi aksamalara yol açıyordu. Örneğin bir alanda Müslüman gençlerin eğitimiyle görevlendirilmiş bazı Müslümanların saldırıya uğrayıp şehid düşmeleriyle, anında yerlerini doldurma imkânı olmayabiliyordu. Rutin faaliyetlerden önce Cemaat mensuplarının güvenliklerini sağlama önceliği vardı. İmkânlar buna harcandığından diğer faaliyetlerde ister istemez aksamalar oluyordu. Diğer taraftan Kemalist rejimin şiddetli operasyonları sonucu cemaat mensuplarından bazılarının yakalanmaları üzerine bazı alanlarda boşluklar oluşuyordu. Bu olumsuzlukları gidermek için zamana ihtiyaç vardı. Bütün zorluklara ve düşmanın, İslami Mücadele mektebinin eseri olan Hizbullahi Cemaati yok etmek için yürüttüğü bütün uğraşılara rağmen Şehid Üstad, bir an bile ümitsizliğe düşmediği gibi faaliyetlerini hiçbir zaman askıya almadı. Azim ve irade giysisine bürünüp gecesini gündüzüne katarak çalıştı. Bunun İslami bir sorumluluk olduğunu, Müslümanların hak etmedikleri bu kötü vaziyetten kurtulup özgürce İslami hayatı yaşayacakları bir ortama kavuşmaları için güçlü bir örgütlülüğe sahip olmaları gerektiğine inanıyordu. Hayatını İslami mücadelenin gelişmesine vakfetmişti. Dünyada mal ve mülk biriktirmedi. Hedefi, uğruna hayatını feda ettiği İslami mücadele mektebinin olgunlaşması, mazlum ve mustazafları kucaklayacak Hizbullah’i cemaatin Müslümanların sesi olarak ortaya çıkmasıydı. İslami mücadelede hiçbir tavize yer vermeyen Şehid Üstad, bu uğurda İslam düşmanlarıyla hiçbir uzlaşıyı da kabul etmiyordu. İslami mücadele kaynağının Kuran ve sünnet olduğuna inanan Üstad, olgunlaştırmaya çalıştığı İslami mücadele mektebinden yetişecek gençlerin ilimde, takvada ve mücadelede yeterli bir seviyeyi yakalamaları için azami derecede çaba harcıyordu. Hayatını İslami mücadeleye adayan Şehid Üstad’ın varlığı, ülke Müslümanları için bulunmaz bir fırsattı. Mücadelenin zor şartları ve düşmanın göz açtırmayan şiddetli operasyonlarının doğurduğu imkânsızlıklardan dolayı Şehid Rehber yeterince tanıtılamadı. Diğer taraftan Kemalist rejim, bütün medya kaynaklarını arkasına alarak (Maalesef Müslümanlara ait medyanın büyük bölümü de buna dahildi), Şehid Üstad ve mektebi aleyhinde çok olumsuz ve çirkin propagandalar yaptı. Ne yazık ki “Fasık’ın getirdiği habere Müslümanların inanmamaları” Allah Teala’nın emri olduğu halde, düşmanın propagandasına teslim olan Müslümanlar, İslam düşmanlarının söylemini kullanıp İslami mücadele mektebini ve bu mektebin aziz rehberini karalamayı meslek edindiler. Müslümanların Hizbullah’i cemaate destek vermeleri veya en azından fasıklardan gelen haberlere inanmayıp susmaları gerekirken, kraldan daha kralcı kesilip İslam düşmanlarıyla aynı dili kullanmaları ve aynı safta yer alıp İslami mücadele mektebini yok etme çalışmalarına ortak olmaları tahammülü en zor olanıydı. Şehid Üstad, Müslümanlara karşı sevgi ve muhabbet doluydu. Aşırılıkları desteklemez, sürekli vasat üzere olmayı tercih ederdi. İslam düşmanlarının Müslümanlara karşı çok katı ve acımasız olduklarını, en tabii insani haklarından bile mahrum ettiklerini ileri sürüp, Müslümanların azimle çalışarak örgütlenmelerinin ve güçlenmelerinin zaruri olduğunu savunurdu. İslam düşmanlarının mecbur kalmadıkça Müslümanlara bir yudum suyu bile çok gördüklerini, fırsatını bulunca Müslümanların kundaktaki bebeklerine dahi acımadıklarını, örneğin Filistin’de yıllardır bunları yaptıklarını, Müslümanların hesaba katılması ve varlıklarının kabulü için İslami mücadelenin örgütlenip ciddi bir güç olarak ortaya çıkmasının zorunlu olduğunu ileri sürerdi. Üstad’ın bina ettiği İslami mücadele mektebi aynı istikamet üzere  yoluna devam etmektedir. Rehberlerini şehid olarak Allah Teala’ya sunan İslami mücadele mektebinin varisleri, tavizsiz ve ilkeli duruşlarıyla aynı ruhu ve aynı heyecanı korumaktadırlar. Bütün zorluklara ve olumsuzluklara rağmen ömrünün son anına kadar İslami mücadele mektebini en iyi noktaya taşımaya çalışan Şehid Üstad Hüseyin Velioğlu, koca İstanbul’da gündüzün ortasında yüzlerce polisin kuşattığı evde son kurşununa kadar düşmanla çatışıp ömrünü, aziz dini için feda ettiği Rabbi’nin yoluna canını verip şehitler kervanına katılarak arş-ı alaya yükseldi.
H. İbrahim Fırat |
